Nowe forum!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

-Czyli twierdzisz ,że połączenie mocy shinigamiego z mocą pustego jest dla ciebie fascynujące. Skoro tak uważasz to jestem w stanie uwierzyć w twoje słowa. Masz rację to z pewnością jest coś niezwykłego. Zamyśliłem się chwilę jednak Arami rozwiał moje myśli swoją dalszą częścią wypowiedzi dzięki której przypomniał mi ,że musimy w końcu opracować jakiś plan. Przecież mieliśmy się spotkać z łącznikiem który teraz z pewnością nasz szuka. Jednak moje przemyślenia gwałtownie przerwał straszliwy burkot brzucha.
- Przepraszam Arami jednak jestem strasznie głodny co powoduje ,że nie potrafię racjonalnie myśleć na temat całej tej sytuacji. Po prostu muszę coś zjeść może to być cokolwiek byleby było pożywne,smaczne...Na samą myśl pociekła mi ślinka. Co ty na to żebyśmy stąd poszli odnaleźć jakiś posiłek może akurat odnaleźlibyśmy naszego łącznika..Co ty na to Arami. Powiedziałem trzymając się za brzuch czekając na odpowiedź lub jakąś reakcję mojego kolegi.

No jasne ,że z tobą idę w końcu sam zaproponowałem aby opuścić to miejsce. Pomyślałem sobie ,że już wiem dlaczego jest kapitanem XI oddziału nie był on zbyt rozgarnięty. Wszedłem za nim na dach a widok Karakury wywarł na mnie ogromne wrażenie. Krajobraz miasta był dość piękny. Na horyzoncie widać było wiele pięknych parków. Ludzie wszyscy żyli w strasznym pośpiechu wnioskując po ich zachowaniu na ulicach. Wydawał się raczej jakby biegli a nie szli. Wszystko to wydawało mi się tak znajome. Jednakże musieliśmy coś wymyślić wraz z Aramim więc zapytałem się go.
- To co robimy?

Skoro tak uważasz możemy się rozdzielić. Chyba najrozsądniej będzie tak zrobić. Jednak ja najpierw wskoczę coś zjeść bo gdy jestem głodny nie jestem w stanie nic rozsądnego zrobić. Pamiętaj jednak ,że jak spotkasz wroga od razu uwolnij swoje reiatsu ,żebym mógł cię odnaleźć i ci pomóc bo lepiej nie pchać się samemu w walkę nie znając siły i umiejętności przeciwnika. Dobra już czas ruszać i obyśmy wrócili cało z tej misji. Powiedziałem a na mojej twarzy wyrysowana była powaga,duma jak i również niepewność tego co będzie miało nastąpić. Zeskoczyłem z dachu i zacząłem chodzić po tłocznych ulicach Karakury. Najciekawsze było to ,że nikt nie był w stanie mnie zobaczyć przez co małpowałem czasem ludzi i ich dziwne jak dla mnie zachowanie. Był to mój osobisty sposób na pozbycie się niepotrzebnego stresu. Nagle ujrzałem malutką cukiernię. Na wystawie za szybą na dość sporej podstawie stało mnóstwo pączków, ciastek,tortów i tym podobnych. Na samą myśl jakie to musi być smaczne ciekła mi ślinka. Wszedłem do tej ciastkarni po czym powiedziałem to kobiety tam sprzedającej:
- Dzień dobry poprosił bym sześć tych dużych pączków. Sprzedawczyni jednak nie zareagowała kontynuowałem więc swoją wypowiedź tym razem już nieco ostrzejszym tonem:
- Głucha jesteś mówiłem ,że chcę sześć tych dużych pączków...Czy ty wiesz kim ja jestem. I w tej chwili uświadomiłem sobie pewien fakt a mianowicie to ,że ona przecież mnie nie widzi. Postanowiłem więc działać na własną rękę przeskoczyłem przez ladę po czym zabrałem to co chciałem jednak zapłaciłem za to ,żeby nie było ,że jestem jakimś złodziejem. Odwróciłem się a widok miny sprzedawczyni był bezcenny. Postanowiłem jednak ,że wskoczę na dach i skonsumuje to co zakupiłem bo pewnie ludzi zdziwił by fakt ,że torba sama się porusza a co najlepsze pączki gdzie kęs po kęsie znikają. Gdy już usiadłem na dachu i jadłem pączki myślałem na tym co w tej chwili robi Arami.

Gdy zobaczyłem przybysza, odruchowo jedną dłoń położyłem na rękojeści miecza. Gotowy do otwartej konfrontacji, poczułem jak serce pod wpływem adrenaliny poczęło szybciej bić. Gotowy byłem wyciągnąć miecz i zacząć walkę na śmierć i życie z osobą którą widziałem wcześniej... a przynajmniej mi się tak wydawało. Gdy osobnik odezwał się do mnie uświadamiając mnie że jest informatorem na którego czekaliśmy, rozluźniłem się trochę, ciągle starając się być przygotowanym na ewentualne niebezpieczeństwo.
-Tak więc jesteś naszym informatorem?...
Spytałem się po czym nastąpiła dość długa przerwa z mojej strony w której nie wypowiedziałem ani słowa. Zacząłem się zastanawiać nad intencjami tejże osoby, mając nadzieje że za chwilę zaatakuję. Lecz chwilę mijały a moje podejrzenia się rozwiały. Wtedy całkowicie się rozluźniłem i uśmiechnąłem się zakłopotany.
-a tak się jakoś zdarzyło, myśleliśmy że jesteś celem naszej misji, tak więc rozdzieliliśmy się z kolegą by cię poszukać...
Chwila namysłu...
-Ale czemu się spytałeś czemu jestem sam skoro wtedy widziałeś wyraźnie dwóch kapitanów przechodzących przez bramę... tak samo, dlaczego uciekłeś a teraz się mi mówisz że się spóźniliśmy...?
Moje spojrzenie i ton głosu spoważniał. Wyprostowałem ręce, przeciągając się... próbując się rozciągnąć przed ewentualną walką... a to mi było na rękę... lecz muszę przyznać że czekanie doprowadzało mnie do szału. Niepewność zamiarów przybysza nie pozwalała mi ani go zaatakować, ani mu zaufać... musiałem czekać na następny ruch by się przekonać...

Zauważyłeś tylko jak materiał na twarzy trochę się zmarszcza po bokach, chyba się uśmiechnął:
- No jak sie pytam, Taichio -san. Wysłałem wam na strzałce wiadomość, z miejscem spotkania i czasem. Powód dla którego się nie mogliśmy spotkać jest wręcz banalny, ktoś mógł nas obserwować, zaś ty.... - urwał na chwilę-.. dobrze więc, jako iż się rozdzieliliście pewnie umówiliście się w jakimś miejscu tak więc za ile i gdzie?? - Spytał, w oczach jego było widać nutkę szacunku do kapitana - Trzeba jak najszybciej się tam spotkać.
Zaś ty właśnie sobie przypomniałeś że nie ustaliliście gdzie się spotkacie.....
Kinzoku siedzisz na dachu patrząc jak powoli zachodzi słońce, a ty postanowiłeś wrócić, podczas drogi wpadłeś na coś, byłeś znużony, pomyślałeś że to ten mężczyzna ale to tylko zwykły człowiek, mozliwe że trochę podobny, ale to jeszcze żywa istota.

Ostatnio edytowany przez Sawada (2011-02-12 00:01:46)

Przez moje rozgarnięcie pomyliłem zwykłego człowieka z naszym celem. Aczkolwiek trzeba przyznać ,że był bardzo podobny. Pomyślałem ,że to zadanie robi się coraz trudniejsze. Musiałem się sporo oddalić skoro nie czuję jego reiatsu.
- Ehhh muszę go jak najszybciej odnaleźć. Postanowiłem ,że powrócę na ten dach na którym się wcześniej rozstaliśmy. W sumie minęła jakaś godzina od naszego rozstania. Pomyślałem po czym ruszyłem do przodu zakładając ,że to jedyne wyjście z tej sytuacji na chwilę obecną.

W chwili kiedy poczułem uderzenie w plecy, wykrzywiłem się na twarzy bardziej przez świadomość że komuś udało się mnie zaskoczyć, niż z bólu. Ześlizgnąłem się z dachu i spadłem na dwie równe nogi na ziemie. Odwróciłem się by spojrzeć co mnie trafiło. Na mojej twarzy widniał szeroki uśmiech, jednym ruchem złapałem za rękojeść miecza licząc na konfrontacje. Po chwili uświadomiłem sobie o naszej misji. Użyłem najszybszego Hohou czyli Utsukemi, by znaleźć się obok informatora. On był ważną częścią tej misji.
-W porządku?
Spytałem się go po czym wyciągnąłem Kaimetsu. Trzymałem go opuszczonego w dół z ostrzem zwróconym w tą samą stronę co ja, bym mógł szybko zaatakować lub sparować atak, jeśli takowy nastąpi. W mojej głowie zrodziły się wątpliwości, co wybrać. Jeśli to na prawdę wróg, to umówiliśmy się z Kinem że uwolnię swoje reiatsu i go tu ściągnę... ale z drugiej strony mogę sobie powalczyć by nikt mi nie przeszkadzał... Postanowiłem poczekać na ruch przeciwnej strony i zobaczyć co z tego wyjdzie...